Sylvie Guillem Μέγαρο vs Sylvie Guillem Ηρώδειο σημειώσατε 1 με τόνο!

photo από εδώ

Πήγα κι εγώ εχθές στο Ηρώδειο για να δω μία από τις καλύτερες χορεύτριες στον κόσμο 2η φορά φέτος και ψιλοξενέρωσα με την 60λεπτη αρπαχτούλα, καλά και με την τρελή ζέστη αφού η παράσταση καθυστέρησε να αρχίσει μισή ώρα με αποτέλεσμα όχι μόνο το vintage κοτρώνι να έχει πυρώσει αλλά και η ατμόσφαιρα να θυμίζει σάουνα ή ραζούλ λόγω της παραγόμενης θερμότητας από το κούνημα χιλιάδων βεντάλιων.

Τεσπα, ας γυρίσουμε στην «αρπαχτή»: η πρώτη χορογραφία διά σχεδιασμού William Forsythe με τίτλο “Rearray” μας έκανε τα νεύρα τσατάλια, όχι γιατί δεν ήταν καλή, το αντίθετο έδωσε μάλιστα τη δυνατότητα στους χορευτές – Nicolas le Riche λέγεται ο παρτενέρ της- να ξεδιπλώσουν όλη την μαεστρία τους σε χάρη-ευλυγισία-πρωτοτυπία κινήσεων, γενικώς έπαιξαν πολλά συμπλέγματα και σφιχταγκαλιάσματα, τα οποία σταματάγανε και ξεκινάγανε από άλλο σημείο κάθε φορά, σαν μικρά ποιηματάκια ή σκετσάκια αλλά η μουσική θύμιζε επίσκεψη σε τρελό οδοντίατρο, ψυχολογικό θρίλερ με γάτες που γρατσουνάνε πατώματα, αλάδωτα βαγόνια του μετρό που τρίζουν στην προσπάθεια τους να σταματήσουν έγκαιρα στον Ευαγγελισμό, δεν μπορώ τώρα να βρω άλλο παραλληλισμό but you get the picture. Ήταν τόσο απαίσια μουσική, David Morrow λέγεται ο συνθέτης, που δε σε άφηνε να συγκεντρωθείς στη χορογραφία αλλά σε τσίτωνε τόσο ώστε να κουνάς ακόμα δυνατότερα τη βεντάλια σου. Αυτή –η χορογραφία μόνο για να εξηγούμαστε- ήταν και η καλύτερη στιγμή της παράστασης. Στο διάλειμμα της Sylvie, τα παιδιά που χόρεψαν ήταν οκ, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας, δεν ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί, και το γεγονός ότι το κοινό τσακίστηκε να τους χειροκροτήσει νομίζω ότι υποδηλώνει την απογοήτευση από την πρώτη εμφάνιση της Sylvie.

H 2η εμφάνιση της Sylvie, μετά από διάλλειμα λες κι είναι εύκολο στο Ηρώδειο να βγεις έξω και να γυρίσεις σε 10 λεπτάκια, ήταν συμπαθητική, ξεκίνησε με video projection και δεν κορυφώθηκε ποτέ! Ήπια χορογραφία, ήπια μουσική, ήπια κίνηση, γενικώς κάτι σαν γιαούρτι ούτε γλυκό ούτε ξυνό, ούτε κρύο ούτε ζεστό, καλό αλλά λίγο…

Τώρα να λες λίγη μια παράσταση της Guillem είναι σίγουρα βλασφημία, αυτό συμβαίνει όμως διότι η παράσταση που είδαμε το χειμώνα στο Μέγαρο “Push & Solo, Shift, Two” με τον Russell Maliphant ως παρτενέρ της αυτή τη φορά, ήταν συγκλονιστική! Στο “Two” το παιχνίδι με τα φώτα και η δεξιοτεχνία στην κίνηση των χεριών της έκανε τη Guillem να μοιάζει με ηρωίδα του Matrix ενώ το Push που χόρεψε με τον Maliphant ήταν τόσο σαγηνευτικό που ξέχναγες ότι βρισκόσουν σε σάλα χορού, όχι we didn’t’ touch ourselves αλλά ήταν τόσο σέξιιιιιιιιιι! Εξ’ου και ο τίτλος Sylvie@Μέγαρο ruledddd, Sylvie@Ηρώδειο εχμμμμμμμμ.

Push

Sylvie Guillem at Athens Concert Hall vs Sylvie Guillem at Odeon of Herodus Atticus mark 1+!

Last night, while the band of John Bon Jovi was visiting the nearby Museum of Acropolis, Maria and I went to the Odeon of Herodus Atticus so as to watch only one of the brightest ballet stars in the world and the fact is that we were a bit disappointed…

The ticket was rather expensive for an one hour show involving only three dancers, without any settings or costumes and then it was the heat, largely magnified by the energy produced by thousands of people moving up and down their fans (we say it vendalia) in order to get a hint of fresh air.

On top of that, the first choreography, William Forsythe’s “Rearray”, although it was very interesting, as it seemed like stapling a series of small poems or fragments of human interaction in one duet that gave both dancers, Nicolas le Riche was her partner, an opportunity to unfold all their techniques and plasticity, featured such an irritating music, by David Morrow, like visiting a sadistic orthodontist or a psychological thriller where thousands of cats were scratching their nails on the floor. This choreography was I think the highlight of the evening, apart from the music of course!!! During Guillem’s break, the dancers that took the torch were ok, fine by me but nothing special, maybe they were trying to provoke us a bit, since the female dancer took her top off, and the fact that the audience tried too much to applause them insinuated I think that Sylvie’s first appearance wasn’t so magical as it used to be.

Her 2nd appearance was ok, nice, started with a video projection and never took off! Mild choreography, gentle music, rounded movement, something like yogurt, neither sweet nor sour, neither cold nor hot, likable but something was missing…

Now to call Sylvie Guillem’s appearance just good is of course blasphemy, but this happens only ‘cause when we saw her this winter in the city’s concert hall, in the show “Push & Solo, Shift, Two” with Russell Maliphant, she was amazing! In “Two” the game of lights in combination with the movements of her hands made her seem like the protagonist on Matrix inside the Matrix, while in “Push” with Maliphant as her partner she was mesmerizing and the result was so alluring that it made as forget we were on a ballet theatre, no we didn’t’ touch ourselves but it was so sexyyyy!

And that’s where the title comes from, Sylvie@ Athens Concert Hall ruledddd, Sylvie@ Odeon of Herodus Atticus hmmmmmm…

Attention for Intensio!

Αφού δεν μας έκατσε να βρούμε εισιτήρια στην Σταχτοπούτα που ανεβαίνει τις γιορτές στο Μέγαρο (σνιφ κλαψ), είπαμε να πάμε με τη Μαρία στο Παλλάς να δούμε τι φρούτο είναι αυτό το Ρωσιδάκι ο Daniil Simkin, που τον είχαμε ξαναδεί βέβαια με τη Ζαχάροβα, αλλά τότε τα ματάκια μας είχανε καρφωθεί στον Ivan Vasiliev.

Πάμε λοιπό στο Παλάς, και οποία έκπληξις: τα εισιτήρια που σαν γκατζόλα είχα παραλάβει από τον σπαζοκλ*μπάνια πωλητή, ήταν στον εξώστη (στα μούτρα μου που δεν τα τσέκαρα), ενώ εγώ είχα αγοράσει για πλατεία! Τέσπα, δεν καθόμασταν και πρώτη σειρά για να με πιάσουν οι φοβίες μου ότι κρέμομαι στο κενό, είχαμε και καλή οπτική οπότε η γκρίνια ξεχάστηκε γρήγορα.

Η παράσταση ξεκίνησε με ambient beats και τρισδιάστατα γραφικά που δημιουργούσαν κουτιά μέσα στα οποία χόρευαν ανά ντουέτα οι χορευτές ενώσω μας συστήνονταν, ενώ τυπωμένο πρόγραμμα δεν υπήρχε αλλά οι πληροφορίες για κάθε χορογραφία παρουσιάζονταν στον τοίχο της όλης video project περιρρέουσας ατμόσφαιρας!

Και τότε βγήκε ο μικροκαμωμένος πρωταγωνιστής, για τον οποίο σκαρώθηκε και το εν λόγω γκαλά χορού, ο Daniil Simkin, και άρχισε να πετάει γύρω γύρω με φοβερή δεξιοτεχνία, που έμοιαζε όμως λίγο με επίδειξη ενόργανης στους Ολυμπιακούς! Εντωμεταξύ και η 2η χορογραφία που διάλεξε να παρουσιάσει, ήταν λίγο παλιομοδίτικη, σε στιλ καμπαρέ, παρόλα αυτά ήταν καθηλωτικός! Βγήκαν και μετά οι “δευτεράντζες” και κάνανε έτσι διάφορα pas de deux από τον Καρυοθραύστη, τη Λίμνη των Κύκνων, την Ωραία Κοιμωμένη και άλλα, ενώ την παράσταση για μένα έκλεψε μία πανάλαφρη και τρισχαριτωμένη χορεύτρια, η Lucia Lacarra, στο «Θαίς – Ονειροπόληση».

η αέρινη Lucia Lacarra

Το φινάλε κινήθηκε στο στυλ της έναρξης, με τα ντουέτα να μας αποχαιρετάνε μέσα από τρισδιάστατες φλόγες, γραμμές και σπείρες υπό τους ήχους σύγχρονης, χορευτικής μουσικής. Την κάναμε γρήγορα και με ελαφρά, μιας και οι καρέκλες στον εξώστη δεν είχανε πολύ χώρο για τα ποδαράκια μας και το stretching ήταν απαραίτητο, με τη χαρά όμως ότι κάναμε ένα νέο μπαλετικό φίλο που ελπίζουμε να ξαναδούμε γρήγορα! Εγώ βέβαια θα ήθελα να τον δω στο Lincoln Center στη NY…

Since we didn’t manage to find tickets for Cinderella to be staged this month in the Concert Hall of Athens (bou hou), we decided with Maria to visit Palace Theater, so as to find out what’s up with Daniil Simkin, the Russian dancer we had already seen in the past in Zakharova’s gala, but at the time our eyes were riveted to Ivan Vasiliev.

So we enter Palace Theater only to find out that although the tickets I’d bought were for the main hall, what was delivered to me were tickets for the balcony, I mean wtf gr*¶☻. We sat anyway, and luckily not on the first row, so we avoided my irritating phobias of hanging in the empty space.

The performance started with ambient beats and 3D graphics which created the illusion of boxes inside where the dancers introduced themselves in pairs to us, while the absence of printed program was covered by video projection installments in the upper side of the stage.

And then, the petit leading man, for whom the whole gala was organized, Daniil Simkin, entered the stage and started flying around, exhibiting his amazing dancing skills, which seemed a little like competing for the Olympics sometimes, but whatever! In addition, the second choreography he chose to present was a bit démodé, something in a cabaret style, still he was fascinating though! And then, the less bright stars took control of the stage performing various pas de deux from the Nutcracker, the Swan Lake, the Sleeping Beauty and more classical and not ballets, but for me the real revelation was Lucia Lacarra , a very gracious and looking as light as a feather dancer, who gave a captivating performance on “Thais”.

The finale was like the beginning with a dancing farewell through 3D flames, lines and spirals as well as progressive, music beats. We left quite quickly, since the seats in the balcony weren’t exactly comfortable, and some leg stretching was necessary, feeling happy though after having made a new ballet friend who we are really looking forward to seeing again soon! I would like to see him at NY City’s Lincoln Center though…

Brava Zakharova!*

Πριν από 2-3 μήνες, πληρώσαμε κι εμείς τα ετήσια respects μας στην «Τσαρίνα του Μπαλέτου», όπως αποκαλεί ο διεθνής τύπος την λατρεμένη Svetlana Zakharova, και για μία ακόμη φορά, την βρήκαμε καταπληκτική!

Αφού μας κέρασε μία ολόκληρη Carmen υπό τους ήχους της φοβερής αυτής μουσικής του Bizet, ξαναχαζέψαμε με την τέλεια χορογραφία Revelation που είχαμε δει και πέρσι και πήραμε και μία γεύση από το grand pas του Don Quixote, έδωσε τόπο στα αστεράκια του Μπαλέτου του Κιέβου, τα οποία και κατέλαβαν κυριολεκτικά τη σκηνή.

Στο φινάλε, η Svetlana επεφύλασσε μία καλτ έκπληξη για το θερμό, αθηναϊκό κοινό της που είχε γεμίσει την αίθουσα: χόρεψε δις , μαζί με τους συγχορευτές της το «ταράμ, ταράμ, γκρικ συρτάκι», αντί να κάνουν χαιρετούρες! (ελπίζω να μην πιστεύει πως η κουλτούρα μας συνοψίζεται στο συγκεκριμένο κομμάτι) Άντε, και του χρόνου με τον Ivan Vasiliev παρέα ευχόμαστε!

*”Brava Zakharova” φώναζε συνέχεια ο μπροστινός μας με βαριά, I wanna say ρωσική; προφορά, την οποία φόρτωνε ακόμα περισσότερο όταν καταλάβαινε ότι επαινούσαμε το γούστο του και το μπρίο του!

2-3 Months ago, we paid our annual respects to Svetlana Zakharova, the female czar of ballet, as called by international press, and once more we really enjoyed it!

After serving us with a full piece of Bizet’s Carmen -what a delightful music!-, we fell for the perfect choreography Revelation, which we had also seen last year, and tasted a bit of Don Quixote. Then she granted the stage to the rising stars of Kiev’s Ballet, and they really conquered it!

In the finale, Svetlana had one more cult (this time) surprise for her warm, Athenian audience, which had overfilled the Athens Concert Hall: she danced twice with her co dancers under the beats of the greek sirtaki music, instead of bowing and stuff (I hope she doesn’t feel and think that our culture sums up to it). Well played here Svetlana, even better if next year you bring Ivan Vasiliev with you!


*”Brava Zakharova” shouted from time to time a gentleman sitting right in front of us, featuring a heavy, I wanna say Russian? accent, which he made even heavier when he realized that we were praising his zest and good taste!

Coming Soon: "Η Λίμνη των Κύκνων" από τα Μαριίνσκι, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου

Δεν ξέρω αν θα πάω διότι φοβάμαι τα ύψη και σε παλαιότερη παράσταση των Μαριίνσκι στο Ηρώδειο κόντεψα να πάθω υστερία μέχρι να αρχίσει η παράσταση, πάντως λατρεύω ρώσικο κλασικό μπαλέτο και το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!

Μπαλέτα του Θεάτρου Μαριίνσκι- Η Λίμνη των Κύκνων

Ωδείο Ηρώδου Αττικού / 6 & 7 Ιουλίου 2009, 21:00

Φανταστικό μπαλέτο σε τρεις πράξεις

Μουσική: Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840 – 1893)

Xορογραφία (Αναβίωση, 1895): Μαριύς Πετιπά, Λεβ Ιβάνοφ

Αναθεωρημένη χορογραφία – Σκηνική διεύθυνση: Κονσταντίν Σεργκέγιεφ

Διπλή απόλαυση στο Ηρώδειο χάρη στην άφιξη των Μπαλέτων του Θεάτρου Μαριίνσκυ με το πιο εμβληματικό έργο του κλασικού ρεπερτορίου, τη Λίμνη των κύκνων, να ερμηνεύεται από τη ρωσική σχολή μπαλέτου που είναι συνώνυμη με την ίδια την ιστορία του κλασικού χορού.Το παραμύθι με τον πρίγκιπα Ζήγκφριντ και τον Λευκό και Μαύρο Κύκνο (Οντέτ / Οντίλ) συνεχίζει να εμπνέει, στοίχημα στη ζωή κάθε μπαλαρίνας για τις δεξιοτεχνικές ικανότητες και το λυρισμό που απαιτεί.Το λιμπρέτο άλλωστε, με το διφορούμενο ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, καθαρή απεικόνιση του συμβολισμού στα τέλη του 19ου αιώνα, προσφέρεται ιδεωδώς για κάτι τέτοιο.

Η προπώληση των εισιτηρίων αρχίζει στις 15 Ιουνίου.

Copyright κειμένου & περισσότερες πληροφορίες: http://www.greekfestival.gr/show_event?id=322&lang=gr

I'not quite sure yet about joining since I'm afraid of heights (damn you ancient theatres) and during a previous Mariinski performance at Odeon of Herodes Atticus I was this close to getting hysterical until the delayed ballet begun, but I adore russian clasical ballet and I urge you to go if possible!

Mariinsky Theatre Ballet - The Swan Lake
Odeon of Herodes Atticus / 6 & 7 July 2009, 21:00

A fantasy ballet in three acts

Music: Pyotr Tchaikovsky

Choreography (Revival, 1895): Marius Petipa, Lev Ivanov

Revised choreography and Stage Direction: Konstantin Sergeyev

The Mariinsky Ballet Company at the Odeon of Herodes Atticus! And, what’s more, with the quintessential work of the 19th-century repertoire, Swan Lake, interpreted by the Russian school synonymous with the history of the classical ballet.The fairytale with prince Siegfried and the White and Black Swan (Odette / Odile) continues to inspire and challenge with the virtuosity and lyricism it demands.Additionally, by differentiating dreams from reality in the manner of late 19th-century Symbolism, the libretto is the perfect match for the choreography.

Tickets go on sale on 15 June

Copyright & detailed info: http://www.greekfestival.gr/show_event?id=322&lang=en

Η Εθνική Λυρική Σκηνή φέρθηκε πολύ καλά στην «Κακοφυλαγμένη κόρη» της!

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» του Φρέντερικ Άστον, την οποία ανέβασε φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία της η Εθνική Λυρική Σκηνή, ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δει ποτέ από το μπαλέτο της Λυρικής μας!

Βασισμένη στην περίφημη χορογραφία του Σερ Άστον, η «Κακοφυλαγμένη κόρη» ήταν μία παράσταση που δεν είχα ξαναδεί, μάλλον ο νέος Διευθυντής της ΕΛΣ, που την έχει χορέψει άλλωστε με μεγάλη επιτυχία, έβαλε το χεράκι του στην επιλογή. Πρόκειται για μια φαρσοκωμωδία, ηθογράφημα μιας εποχής πολύ μακρινής από εμάς και παρόλο που στην αρχή της σεζόν όταν η Λυρική την ενέταξε στο πρόγραμμά της δεν μας γέμισε το μάτι, τελικώς παρακολουθήσαμε μία καταπληκτική παράσταση!

Υπερπαραγωγή για τα μέτρα της Λυρικής, με το ανέβασμα ενός μικρού πόνι στη σκηνή, το στήσιμο γαϊτανακίου, φοβερό φωτισμό που δημιουργούσε την ατμόσφαιρα του παραμυθιού και πολύ όμορφα σκηνικά και κοστούμια, η παράσταση μας άφησε άφωνους! Και όχι μόνο για τα τριγύρω, και οι χορευτές ήταν πολύ καλοί!

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» συνδυάζει σε μεγάλο βαθμό χορό και παντομίμα, γεγονός που ήταν ότι έπρεπε για τους χορευτές της Λυρικής μας, μιας και μπόρεσαν να καλύψουν την έλλειψη δεξιοτεχνίας τους με την εκφραστικότητα και τα ερμηνευτικά χαρίσματά τους! Επιπλέον, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά σαν να μου φάνηκαν πιο fit και αδυνατισμένοι οι χορευτές, μήπως επιτέλους μπήκε νέο αίμα στο μπαλέτο ή απλά βοήθησε η σαρακοστή; (δεν μπορώ να μην γράψω και την κακιούλα μου)

Στην παράσταση που παρακολούθησα, τη Λιζ ερμήνευσε η Σταυρούλα Καμπουράκη, η οποία ήταν όχι μόνο φίνα αλλά και θεατρικότατη, τον Κολάς ερμήνευσε ο Αλεξάντερ Νέσκωβ, και ο ρόλος του πήγαινε πάρα πολύ αφού προσέγγιζε με περισσή τρυφερότητα -ορατή στο κοινό- όχι μόνο το ρόλο του αλλά και το αντικείμενο του πόθου του Λιζ, ενώ την χήρα έπαιξε απολαυστικότατα ο Νίκος Τήλιος, ειδικά ο χορός με τα τσόκαρα που του έδωσε την ευκαιρία να βγει μπροστά, έβγαλε πολύ γέλιο χωρίς να γίνεται φαιδρός. Ένας ρόλος ακόμη που ξεχώρισε ήταν αυτός του επίδοξου γαμπρού Αλέν, τον οποίο ερμήνευσε ο Αντώνης Κορούτης και ήταν πολύ καλός! Ομολογώ ότι σε ένα σόλο που τον είχα δει πρόσφατα στη Ζιζέλ μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι άσθμαινε να βγάλει μια χαμηλής έντασης σειρά αλμάτων και επίσης ότι ήταν πολύ τσουπωτός για χορευτής (όπως και τόσοι άλλοι στο corps-de-ballet της Λυρικής) όμως στο ρόλο του ατσούμπαλου, πρωτόβγαλτου νεαρού που προσπαθεί εις μάτην να κατακτήσει τη Λιζ, ήταν πολύ καλός!

Νομίζω ότι με αυτή την παράσταση ο Μουχαμέντοφ βρήκε επιτέλους τι ταιριάζει περισσότερο στο υλικό που έχει στα χέρια του για να δουλέψει: ο συνδυασμός θεάτρου και μπαλέτου πάει στη γερασμένη Λυρική μας, που έχει όμως περισσή εκφραστικότητα στους πρωτοκλασάτους χορευτές της όπως προέκυψε από την «Κακοφυλαγμένη κόρη», τουλάχιστον αυτό είδα εγώ. Η Λυρική μας αποχαιρετά για φέτος με το δυνατότερό της φινάλε και αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας αναφορικά με το τι θα δούμε του χρόνου.

The Greek National Opera handled not at all “mal” its “Fille mal gardée”!

Frederick Ashton’s “La Fille mal gardée” which received its first premiere by the Greek National Opera last week, was the best ever ballet I have ever watched, produced by our National Opera!
Based on the famous Sir Ashton’s choreography, “La Fille mal gardée” was a ballet I hadn’t ever watched again, I guess the new director of the GNO ballet, Irek Mukhamedov, who actually had known great success with the particular ballet, had a lot to do with this selection. Somewhere between a farce and a high comedy of a time long gone, the play even though didn’t catch our attention when announced at the beginning of the season, proved to be a marvelous experience!
An epic production for the Greek Opera’s measures, the ballet left as stunned by presenting a cute little pony onstage, setting up a colorful maypole, featuring great lighting (by the lighting design consultant of the Birmingham Royal Ballet Peter Teigen) which created an airy-fairy ambience, as well as the very tasteful sets and costumes, firstly created by the late Osbert Lancaster, british painter, designer and more.

“La Fille mal gardée” largely combines dancing and mime, a combination which proved to be really effective for the Greek Opera’s dancers, since it helped them cover their lack of virtuosity with their expressiveness and their acting abilities! Moreover, -and maybe this idea came from the fact that the performance was incomparable to everything else we’ve watched the Opera produce the last few years- the dancers seemed more fit and slim, omg maybe they allowed new blood to enter their little clique or was is just the pre-Easter fast? (cannot avoid bitching a bit!)
The day I went to the ballet, Lise was played by Stavroula Kampouraki, who was ethereal and very expressive in comedy parts, Colas was played by Aleksandar Neskov who approached his part very tenderly (his love for Lise was so obvious to the spectators), while Nikos Tilios gave a delightful performance as widow Simone. His highlight, the cloak dance -which gave him the opportunity to get at front-, was funny but not ludicrous.

One other part that stood out was that of suitor Alain, played by Antonis Koroutis, who was pretty good! I must admit that in a Giselle solo that I’d seen him recently, I was impressed by his gasp of breath when trying to complete a series of low heat jumps and also his extra weight for a dancer (sad but true, that applies for other members of the corps-de-ballet too). Anyway, now seeing him posing as the clumsy, droll young man who tries in vain to win over Lise, I was pretty amused!

I think that with this play, Mukhamedov has finally figured out what kind of ballet suits better the dancing material of dancers he works with: the combination of drama/mime – ballet looks good for our “ageing” Opera, which still features very expressive first dancers though, or at least that was my impression when watching “La Fille mal gardée”. It seems that the ballet department of our National Opera makes a powerful exit for the season, leaving plenty of room for hope as to what we are going to see next year.

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» με μια ματιά

Την Τετάρτη 6 Μαΐου παρακολουθήσαμε με τη Μαρία την «Κακοφυλαγμένη κόρη» στη Λυρική και ενθουσιαστήκαμε! Λίγα λόγια για το μπαλέτο και την ιστορία του όπως παρατίθενται στο επίσημο πρόγραμμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και θα ακολουθήσει σχολιασμός της πολύ καλής αυτής παράστασης!

Πιερ- Αντουάν Μποντουέν

«Η επίπληξη-Μητέρα μαλώνει τη νεαρή κόρη της» (1789)

Το μπαλέτο αυτό, σε 2 πράξεις, είναι εμπνευσμένο από τον πίνακα του Πιερ- Αντουάν Μποντουέν «Η επίπληξη-Μητέρα μαλώνει τη νεαρή κόρη της» (1789). Αρχικά, με τίτλο «Το αχυρένιο μπαλέτο» ή «Ένα βήμα χωρίζει το καλό από το κακό», πρωτοπαρουσιάστηκε την 1η Ιουλίου 1789 στο Μεγάλο Θέατρο του Μπορντό. Η χορογραφία και το σενάριο ήταν του Ζαν Ντομπερβάλ, ενώ τη μουσική αποτελούσαν δεκάδες κοσμαγάπητα γαλλικά τραγούδια. Πολύ σύντομα, το μπαλέτο έγινε δημοφιλές σε όλη την Ευρώπη. Μετονομάστηκε σε «Κακοφυλαγμένη κόρη» με την ευκαιρία παράστασης στο Πάνθεον του Λονδίνου το 1791. Το 1828 το έργο αναβίωσε ο χορογράφος Ζαν-Λουί Ομέρ, μαθητής του Ντομπερβάλ, σε νέα μουσική διασκευή του Φερντινάντ Ερόλ, στην οποία ο τελευταίος συμπεριέλαβε συνθέσεις δικές του, αλλά και του Τζοακίνο Ροσίνι. Από τότε πέρασε από πολλές παραγωγές και χορογράφους, ωστόσο, η πλέον δημοφιλής εκδοχή στις μέρες μας είναι αυτή του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου σε χορογραφία του Φρέντερικ Άστον, με τη μουσική του Ερόλ σε διασκευή του Τζον Λάνσμπερι.

Νάντια Νερίνα & Ντέιβιντ Μπλερ

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» του Φρέντερικ Άστον αποτελείται από 2 πράξεις και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Κόβεντ Γκάρντεν στις 28 Ιανουαρίου 1960 από το Βασιλικό Μπαλέτο, με τη Νάντια Νερίνα ως Λιζ και τον Ντέιβιντ Μπλερ ως Κολάς. Διακρίνεται για τις ζωηρές προσωπογραφίες του, τη δομή, το χιούμορ και την τρυφερότητά του, καθώς επίσης και για την ισορροπία ανάμεσα στον κλασικό χορό και στην παντομίμα. Αποτελεί ένα από τα πρώτα μπαλέτα που πραγματεύεται τη ζωή καθημερινών ανθρώπων.

Η κωμική-συναισθηματική υπόθεση αφορά στον έρωτα της χωρικής Λιζ με τον αγρότη Κολάς. Οι 2 νέοι προσπαθούν και στο τέλος καταφέρνουν να ματαιώσουν τα σχέδια της μητέρας της κοπέλας, η οποία θέλει να την παντρέψει με τον Αλάν, γιο πλούσιου γαιοκτήμονα.

Frederick Ashton

“La Fille mal gardée” at a glance

On Wednesday the 6th, we watched with Maria the ballet “La Fille mal gardée” at the Greek National Opera and we loved it! Some notes for the ballet and its history as written on the program’s introduction and annotation on this very good performance will follow shortly.

This 2-act ballet was inspired by Pierre-Antoine Baudouin’s 1789 painting “Le Reprimande/Une Jeune Fille Querellée par sa Mère”. It was originally choreographed by Jean Dauberval, who set it to a musical patchwork of french popular songs. It received its premiere on July 1, 1789 at the Grand Theatre de Bordeaux, under the title “Le Ballet de la paille, ou Il n’est Qu’un pas du mal au bien”. Soon, the ballet became very popular throughout Europe. It was renamed “La Fille mal gardée” when it was staged at Pantheon Theatre, London, in 1971. In 1828 Dauberval’s pupil Jean-Luis Aumer revived it with a new musical arrangement by Ferdinand Herold, which included Rossini melodies and some of his own music. Since then, the ballet was largely produced and choreographed, however, the most popular version performed today is the one of the Royal Ballet, Covent Garden, choreographed by Frederick Ashton to an arrangement of Herold’s score by John Lanchbery.

Anna Pavlova as Lise

Frederick Ashton’s “La Fille mal gardée” is a ballet in 2 acts which received its premiere on January 28 1960 by the Royal Ballet, Covent Garden with Nadia Nerina as Lise and David Blair as Colas. It is renowned for its vivid characterization, its structure, humor and tenderness, as well as for its synthesis of classical dance and mime. It is one of the first ballets that depict the everyday life of ordinary people.

The comic-sentimental story, is about a village girl, Lise, who is in love with the farmer Colas. They attempt to thwart the plans of her mother for a more advantageous marriage to Alain, the son of a rich landowner. Their plan succeeds and the ballet ends in general rejoicing.

Some notes 4 Giselle as performed be the Greek National Opera Ballet

Δυστυχώς για μία ακόμη φορά παρακολουθήσαμε μία παράσταση τσουπωτών μπαλαρίνων, γυναικών και αντρών, χαριτωμένων μεν δεξιοτεχνών δεν. Τι γίνεται με αυτούς τους χορευτές της Λυρικής που δεν μπορούν να ολοκληρώσουν ένα άλμα ή ένα φουετέ χωρίς να χάσουν την ισορροπία τους; Γιατί δεν χάνουν κάνα κιλό; Γιατί δεν είναι πιο γυμνασμένοι-γραμμωμένοι; Στο «So You Think You Can Dance» είδαμε πολλά ταλέντα που προερχόντουσαν από κλασικό μπαλέτο, γιατί δεν μπορούν να μπουν στη Λυρική; Πρέπει να κάνουν προκοιλάκια και προγουλάκια για να τα καταφέρουν;

Όσον αφορά στα τριγύρω, η μουσική ήταν άψογη και ευτυχώς στη Λυρική τουλάχιστον βλέπουμε μπαλέτο με ζωντανή ορχήστρα και όχι από ηχοσύστημα όπως στο Παλλάς και στο Μέγαρο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν πολύ όμορφα και αναδείκνυαν την θεατρική πλευρά της παράστασης. Το θέατρο ήταν γεμάτο και ο κόσμος χειροκροτούσε σε κάθε ευκαιρία (όχι και πολλές που να το άξιζαν δηλαδή). Το βασικότερο όμως στοιχείο, η ουσία της παράστασης, οι ίδιοι οι μπαλ(ετ)αδόροι φαινόντουσαν σαν ξεπεσμένοι βετεράνοι παγιδευμένοι στο ματς Ταλαιπωριακός – Βραδυποριακός. Τουλάχιστον η Ζιζέλ-Νατάσα Σιούτα, που ήταν και η πρωταγωνίστρια της βραδιάς, αν και δεν μάγεψε με τη δεξιοτεχνία της και την πλαστικότητά της, ήταν πολύ αισθαντική και υποδύθηκε τη Ζιζέλ με περισσή ευαισθησία και εκφραστικότητα. Κατά τ’ άλλα δυσοίωνο το μπαλετικό μέλλον της Λυρικής, ας ελπίσουμε ο Ιρέκ Μουχαμέντοφ να επιληφθεί άμεσα της ανανέωσης του έμψυχου δυναμικού της αλλιώς σιγά σιγά θα εξελιχθεί στο πρώτο μπαλέτο-ΚΑΠΗ.

Unfortunately, we watched once more a performance of chubby ballet dancers, males and females, cute to say but not artistic enough though. What’s the story with those National Opera ballet dancers who cannot seem able to conclude a fouette or a jete without losing their balance? Why don’t they go on a diet? Why aren’t they more trained or have better bodies? When “So You Think You Can Dance” aired we saw lots of talents coming from classical ballet, why can’t they become part of the National Opera Ballet? Are they supposed to grow bellies and gills in order to make it?

In terms of everything else, the music was flawless, thank god at the National Opera we can still listen to orchestra-live music accompanying ballet performances. The sets and the costumes were beautiful, highlighting the theatrical aspect of the performance. The theatre was filled with people clapping their hands at every chance (not so many to actually deserve it). But the key element, the essence of the performance, the ballet dancers themselves looked like old veterans trying to rekindle a passion that was never there to begin with. Giselle – Natassa Siouta at least, the leading lady of the evening, even though she didn’t bewitch us with her artistic excellence or agility, featured a really emotional approach to her role and performed the shy peasant girl with more than enough sensitivity and expressiveness. To sum up, the ballet future of our National Opera seems highly unpromising, let’s hope that its new director, Irek Mukhamedov, will shortly see to renewing the dancing staff or it’s heading to become the first dancing club for the elderly.